« بگذارید این طوری بگویم که حیف است، واقعاً حیف ، که از دست بدهم این دو سه چند کلمه مجال و مهلت خلوت ننوشته را که بدست آوردم.
این است که می خواهم و می کوشم کاملا مغتنم و عزیز بشمارم این دو سه چند سطر فرصت محدود را .»
-البته محدودیت از جانب وقت من است نه گنجایش این مقال- و به حرفهای نه چندان لازم که نه! بیهوده و مزخرف و لاطائل، که باب و رایج است در عمده این بساط ها، تلف نکنم.
من که خیال این کار دارم ، حال اگر خدا بخواهد و عمری و مهلتی و رخصتی باشد!
