« بگذارید این طوری بگویم که حیف است، واقعاً حیف ، که از دست بدهم این دو سه چند کلمه مجال و مهلت  خلوت ننوشته را که بدست آوردم.

این است که می خواهم و می کوشم کاملا مغتنم و عزیز بشمارم این دو سه چند سطر فرصت محدود را .»

-البته محدودیت از جانب وقت من است  نه گنجایش این مقال-  و به حرفهای نه چندان لازم که نه! بیهوده و مزخرف و لاطائل، که باب و رایج است در عمده این بساط ها، تلف  نکنم.

من که خیال این کار دارم ، حال اگر خدا بخواهد و عمری و مهلتی و رخصتی باشد!